Slipesteinen

Apropos et tidligere innlegg:

Mot sør i sola ved eldhusveggen,

der var vel heitt, san, ein sommarsdag,

og reint ein triveleg stad for kleggen,

og fly og fluger av alle slag.

-

Og midt i surrande flugeflokkar

stod slipesteinen vår, traust og stor,

der rei han stødt på to digre stokkar,

og aksen gjekk i ein fleskesvor.

-

Her var det fyrst eg i verda kjende

kva livsens alvor i røynda er,

når sola steikte so ryggen brende,

og kleggen beit både her og der.

-

Ein framand vilje ved steinene rådde

som nådelaust meg i lekkjer la,

og heilt frå sveiva så vidt eg nådde

eg seint og tidleg laut steinen dra.

-

Her laut eg stå som ein ussel slave

med drengen over til oppsynsmann,

og ryggen krøkt som ein saueklave

og dra for matbiten alt eg vann.

-

På kant med livet på hevn eg grunda

og ynskte steinen for godt stod still,

og eingong kom ho, den store stunda,

og det, må vite, gjekk soleis til:

-

Ein diger klegg seg på steinen sette,

- han var vel mett, so han trengde fred.

Han sat so hoggande godt til rette

med sjølve storslegga like ved.

-

Og før eg sansa meg rett, eg treiv ho,

treiv sjølve storslegga, tung og stor,

og kvinande gjenom lufta deriv ho

så steinen klovna, - men kleggen for.

-

Eg fekk nok lide for den umaken,

for sjølv om steinen gav legero,

eg vart så merkeleg sår i baken

at eg laut stå liksom steinen sto.

-

Ei vekes tid laut eg gå og vente,

så kom dei heim med ein spilder ny,

men det vart tap opp og tap i mente,

for han dei kom med var tung som bly.

Jakob Sande